Aeronomia (gr. ar powietrze, nómos prawo), jest to termin wprowadzony w 1946 roku przez matematyka Sydneya Chapmana. Jest to nauka ścisła związana z astronautyką, część fizyki atmosfery zajmująca się badaniem różnych warstw atmosfery Ziemi – tych znajdujących się powyżej stratosfery, ale także atmosfery innych planet. Obszar obserwacji aeronomii to wysokości powyżej 10 km n.p.m. Zazwyczaj znajdują się one jednak na wysokości mniej więcej 100 km i wyżej.
Aeronomia bada procesy i zjawiska zachodzące w wyższych partiach atmosfery. Ponadto w ramach aeronomii bada się strukturę, skład chemiczny i dynamikę tych części atmosfery.
- Narzędzia badawcze stosowane w aeronomii, to między innymi:
rakiety meteorologiczne, służące do monitorowania i sondowania wysokich części atmosfery, ale także przestrzeni kosmicznej i ciał niebieskich za pomocą specjalnej aparatury badawczej mieszczącej się w głowicy, - sztuczne satelity, czyli wykonane przez człowieka ciała niebieskie poruszające się po orbicie, przekazujące specjalistyczną wiedzę z zakresu biologii, astronomii czy meteorologii,
- obserwacje naziemne, czyli badania prowadzone z poziomu ziemi.
Badania prowadzone są także przez astronautów, z kosmicznych statków załogowych.
Wnioski z badań przeprowadzanych w ramach aeronomii są wykorzystywane między innymi w meteorologii.
