Dawniej zaliczane do roślin, obecnie klasyfikowane jako bakterie. Inne stosowane nazwy to cyjanofity, cyjanobakterie i cyjanoprokariota. Te jednokomórkowe organizmy samożywne występują na całym świecie, sezonowo, gdy temperatura powietrza i wody wzrasta. W warunkach sprzyjających ich szybkiemu namnażaniu, tworzą widoczne zakwity na powierzchni wód słodkich i słonawych. Do ich zakwitu dochodzi najczęściej wiosną i latem, ale są miejsca na świecie gdzie występują całorocznie.
Sinice mają liczne właściwości, które upodabniają je do organizmów roślinnych, między innymi zdolność do tlenowej fotosyntezy oraz obecność chlorofilu. Ponadto, niektóre sinice mają zdolność asymilacji azotu atmosferycznego. Z uwagi na te właściwości, sinice są bardzo odporne i uznawane za organizmy pionierskie. Nie szkodzi im długotrwała susza, wysokie temperatury gorących źródeł, kwasowość podłoża czy wysokie zasolenie. Należą do jednych z najstarszych organizmów występujących na Ziemi. Należy dodać, że gdy 2,5 mld lat temu Ziemia była skuta lodem, a stężenie tlenu w atmosferze było ponad 100 tys. razy mniejsze niż obecnie, to właśnie fotosyntetyzujące sinice (czyli cyjanobakterie) rozpoczynały proces wytwarzania tlenu do ziemskiej atmosfery.
Pojawienie się sinic może nieść negatywne skutki dla biocenozy zbiorników, a wydłużenie czasu ich występowania może świadczyć o zaburzeniu równowagi ekologicznej. Ich nadmierne namnożenie w wodach powierzchniowych ogranicza dopływ światła do głębszych warstw zbiornika. W ten sposób spada efektywność fotosyntezy. Ograniczony dostęp tlenu i światła jest niejednokrotnie przyczyną obumarcia dużej liczby organizmów. To bezpośrednio wpływa np na walory estetyczne wody, jej wygląd i zapach. To co jest jednak najbardziej niebezpieczne to fakt, że niektóre szczepy są zdolne produkować trujące toksyny, które mogą być groźne dla życia i zdrowia ludzi i zwierząt. U ludzi sinice powodują szereg objawów, między innymi problemy żołądkowo-jelitowe, trudności z oddychaniem czy wysypkę.
Warto podkreślić, że pojawienie się sinic wynika nie tylko z czynników naturalnych, ale może być także bezpośrednim skutkiem działań człowieka. Wzrost zawartości w wodach substancji odżywczych ze ścieków czy wypłukanych z pól nawozów w sposób znaczący sprzyja namnażaniu się sinic.
Z perspektywy człowieka pozytywną cechą sinic jest możliwość ich wykorzystania do wzbogacania gleby w związki azotowe. Przykładem jest uprawa ryżu. Zakłada się, że obecność sinic może zwiększać plon nawet o 20%.
