Według polskiego prawa ochrony środowiska remediacja to poddanie gleby, ziemi i wód gruntowych procesom, które mają na celu usunięcie lub zmniejszenie ilości substancji stwarzających zagrożenie dla ludzi i środowiska. Remediację przeprowadza się po to, żeby dany teren odzyskał swoje wartości użytkowe i przestał stanowić zagrożenie. Podczas remediacji uwzględnia się obecne i – w miarę możliwości – przyszłe sposoby użytkowania terenu.
Wyróżnia się następujące metody remediacji:
- fizyczne – ekstrakcja, sortowanie, elektrooczyszczanie,
- chemiczne – odmywanie, dehalogenacja, hydroliza, stabilizacja,
- elektrochemiczne,
- termiczne – odparowanie, zeszklenie, spalanie,
- biologiczne – bioremediacja, fitoremediacja, entomoremediacja.
W przypadku biologicznych metod remediacji w roli remediatorów używa się organizmów, które mają największe możliwości pobierania niepożądanych substancji z gleby, osadów lub zanieczyszczeń. Do tych organizmów należą rośliny, mikroorganizmy (bakterie i grzyby) lub owady.
Metody remediacji dzielimy również ze względu na miejsce przeprowadzenia tego procesu:
- in situ – przeprowadzenie procesu remediacji w miejscu występowania zanieczyszczenia, bez konieczności przemieszczania gruntu,
- ex situ – wymianę zanieczyszczonego gruntu i dalsze zagospodarowanie powstałego odpadu poza terenem jego wytworzenia,
- on situ – kombinację metody in situ i ex situ, polegającej na wydobyciu ziemi, ale pozostawieniu jej na terenie oczyszczanego obszaru
