Freon został odkryty w 1920 roku przez Thomasa Midglaya. Do produkcji trafił w 1930 roku. Jest to powszechna nazwa nazwa chloro- i fluoropochodnych węglowodorów alifatycznych. Termin Freon jest obecnie zarejestrowanym znakiem handlowym jednego z koncernów chemicznych.
Do lat 90 XX wieku freony były powszechnie stosowane jako gazy nośne w opakowaniach aerozoli, jako czynniki chłodnicze w lodówkach i klimatyzatorach, ale także jako spulchniacze do produkcji materiałów izolacyjnych oraz w przemyśle elektronicznym. Badania potwierdziły jednak, że w sposób destrukcyjny oddziaływują one na warstwę ozonową atmosfery przyczyniając się do powstawania tzw. dziury ozonowej.
Ze względu na ich kumulację w atmosferze i trwałość funkcjonują również jako gazy cieplarniane o wysokim potencjale tworzenia efektu cieplarnianego, to znaczy, że w sposób znaczący przyczyniają się do wzrostu globalnego ocieplenia.
Z uwagi na wysoką szkodliwość dla środowiska, produkcja i zastosowanie freonów zostały w sposób znaczący ograniczone. Opracowane zostały liczne regulacje prawne (również takie o zasięgu międzynarodowym), których celem jest zredukowanie obecności freonów w środowisku. W konsekwencji podpisania konwencji wiedeńskiej w sprawie ochrony warstwy ozonowej i tzw. protokołu montrealskiego, największe kraje świata poparły ustalenia mówiące o ograniczeniu produkcji freonów do poziomu sprzed 1986 roku. W Polsce, wprowadzanie ich do obrotu wiąże się z wyższymi kosztami.
