Mianem ekotonu określa się strefę przejściową między co najmniej dwoma ekosystemami. Ekotony, które mają charakter naturalny tworzą łagodne przejściowe strefy między sąsiadującymi ekosystemami. Ekotony o pochodzeniu antropogenicznym charakteryzuje ostre przejście z jednego ekosystemu do kolejnego.
To co najbardziej charakterystyczne dla ekotonu to jego bioróżnorodność. Skład gatunkowy jest w rzeczywistości mieszanką form występujących w ekosystemach, dla których ekoton tworzy strefę przejściową. Występują tu gatunki typowe dla obu ekosystemów. Co więcej spotyka się tutaj często tzw. gatunki specyficzne. Są to te gatunki, które nie występują w otaczających ekosystemach. Z jakiś powodów znalazły jednak dogodne warunki wzrostu i rozwoju właśnie w strefie przejściowej.
Zdarza się, że populacje ekotonu są bardziej liczne niż populacje sąsiadujących ze sobą ekosystemów. Ponadto przejście między różnymi ekosystemami ma miejsce na pewnej, określonej przestrzeni. Z uwagi na powyższe, ekoton czasem określa się mianem osobnego ekosystemu.
Najlepszymi przykładami ekotonu są:
wybrzeże, czyli obszar na granicy lądu i zbiornika wodnego obejmujący część nadwodną i podwodną
miedza, inaczej pas niezaoranego terenu pomiędzy dwoma polami,
obrzeże leśne, które jest w rzeczywistości rozległą, strukturalnie zróżnicowaną strefą kontaktu dwóch różnych środowisk
Warto dodać, że las jako formacja roślinna na swych krańcach w sposób naturalny wytwarza strefy przejściowe nazywane granicą lasu. Ekspansywna działalność człowieka, przede wszystkim wyrąb lasu na duża skalę, powoduje powstawanie antropogenicznej granicy lasu. Jej granica ma charakter ostry, jest wyraźnie zaznaczona.